who moved my cheese!

काल Laura ला निरोप दिला.. आमचे सगळ्यांचे डोळे भरुन येणारच होते.. पण हल्ली तशी सगळीजण शिकलेली असतात.. "emotional नका होवु" म्हणत आम्ही खिदळत होतो.. भावना लपवायची overacting... करत..हसत खेळत निभावुन नेले.. विशेष काही वाटले नाही.मी विचार करायचे "कीती छान शिकवते नाही ही, किती खेळकर हिच्या सोबत वर्ष अगदी छान जाइल, समरचे रंगिबेरंगी दिवस ,हिच्यासोबत आणि सगळ्या मैत्रिणि... मस्त!! ...पण वर्ष व्हाय्च्या आत लाराने नोकरी सोडत असल्याचे जाहिर केले.माझे चीझ...??"रोज चीझ समोर ठेवुन, त्यासाठी आज काय केले तर एव्हढे काम, एव्हढा अभ्यास, एव्हढा स्वयंपाक..,एव्हढी चित्र ,एव्ह्ढे लिखाण.. हे याचे, ते त्याचे कीती किती केले... ??? काही कंटाळत, काही सवयीने काही हवे होते म्हणुन काही नुसताच टाइम पास.. नुसतीच जगण्याची overacting.. खुप् काही केले असे वाटण्याची overacting... प्रत्यक्षात काय करायचे होते, काय करतेय कशाचा कशाला ताळ मेळ नाही.. या इतक्या बीझी पणातुनही शेवटी तरीही स्वताची कीव येत राहते. किती ती मी गरिब बिच्चारी, पळत्येय नुसती!!! कुणी माझ्या साठी किंवा माझ्या सोबत दोन पावले चालेल का? की मी अशीच एकटी जन्माला येवुन एकटी मरणार? श्या! हे असं गरिब बिच्चारे वाटुन घेणं फ़ार फ़ार वाईट..सुर्यास्त होण्या आधी जेवढी पळ्शील तेव्हढी जमिन तुझी म्हणुन पळायला सुरवात केलेला विसरुन जातो परत येण्यासाठी सुध्दा धावावे लागेल हे आणि जातो ..कायमचा जातो.. अगदी तसच त्याची जितकी किव येते तितकिच ..रोज सगळं काही सुरळीत चालु असण्याची over acting, ... महानगरपालिकेच्या निवडणुका आल्यात म्हणुन घराचा "परवानगी न मिळालेला कोपरा" गुपचुप बांधुन घ्यायचाय म्हणुन भेटायला न येणारी मैत्रिण, दुसरी एक नव-याला नेहमी सांग्रसंगीत जेवण लागते म्हणुन कधीही वेळ नसलेली..(कौतुक की तक्रार काही कळत नाही), कुठेतरी खदखद्त राहते इतकी काही मी अजुन चीझच्या आधीन झाले नाहीये( तेव्ह्ढेच एक समाधान), आयुष्यभर घराचा एक एक कोपरा कसाही करुन वाढवण्याचे स्वप्न तीचे!!!! आपल्या चीझ वरुन जराही नजर हटु न देणारी अशी अनेक माणसे रोजच भेटतात. मी ही माझ्या चीझ वर नजर ठेवुन असते. प्रकार असतात चीझ चे दुसरे काय!!!दिवसाची रात्र होते, रात्रीचा दिवस होत नाही..... उजाडुनही तेव्हा... टक्क सकाळी नुसता अंधार मनावर साचुन असतो.. नुस्ता अंधार.. त्यात चालतो पाठशिवणीचा खेळ.... जगाशी तुमचा.. तुमच्या जगाशी तुमचा, जगाचा तुमच्याशी !!!आयुष्य थांबुन राहते..... घड्याळ मात्र टक टक टक्टक.. करुन .. झोप उडवुन देते... ......खोटे हसा.. खोटे खोटे दिसा, दीनवाणे पणे हसा,स्वतावर हसा, स्वताकडे पाहुन हसा नाहिच जमले तर दुस-यला हसा (सगळ्यात सोपे) ..पण हसत रहा!!!सावलीही दिसत नाही या अंधारात .. की सावलीचाच अंधार होतो? अस्तित्व विरघळुन टाकणारा अंधार! खुप वेड होते ना सावलीचे!.. उन नको वाटायचे तेव्हा.. अजुनही हिम्मत होत नाही उजेडाकडे तोंड करायची! बरी वाटते ही अंधारी गुहा, जीथे चालतो स्वप्नांचा खेळ.. ९ते१२, १२ ते३, ३ते६... ६ते९..पुन्हा ९ते १२.. तीन्ही त्रिकाळ.. अस्तित्वहीन स्वप्नांचा खेळ..बघणारेही खुष full entertain आणि दुस-याचा "खेळ" होतांना मजा वाटते शिवाय तो बघता बघता स्वता:चा होणारा "खेळ" विसरायला होते. आणि मी देखील.. busy राहते या खेळात..समोर माझे चीझ.. मग आठवतच नाही की "या virtual सावल्या" त्यांना काही अर्थ नसतो.." नुसती चित्रकथा.. कारण त्यात रीटेक.. कट..आणि पुन्हा पुन्हा दिलेले shot..न देता direct हवं ते मिळवता येते, मेकअप ने झाकलेले चेहरे , हव ते बोलतात हव तेच करतात.. अंधारातल्या या खेळात अंधार नसतो."आपल्या हसण्याची दोरी, आपल्या रडण्याची दोरी ,आपल्या असण्याची... दिसण्याची.... अस्तीत्वाची सगळ्या सगळ्या ची दोरी दुस-याच्या हाती देवुन गम्मत बघणा-याचे हेच होते" ..... नुसते "चीझ" सांभाळुन बसणा-याचे हेच होते, कुणीतरी आजकाल हे ओरडुन सांगत असते.. हळुवार उलगडत जाते दु:ख, अल्वार पणे नुसतेच डोळ्यात पाणी साचुन येते. ओझं पेलवत नाही त्यांना कधी कधी स्वप्नांच.. !!
यांत्रिकपणे केलेली एखादी continental, असो की Chinese dish चांगली होते अगदी रेसीपी book मध्ये बघुन केली नाही तरीही.. अगदी व्यवस्थीत हात हलतात त्या loud music च्या तालावर जेव्हा Justine तोंडाला लावलेल्या माइक मधुन जिम मध्ये भराभर सुचना देते.., अगदी प्रत्येक कृती कशी व्यवस्थीतच झाली पहिजे सवयीने.. अहं अजिबात चुकाय्चे नाही, चुकिच्या दाराला धक्काही लागायला नको, लक्षात राहतात चुका सतत बोटात घुसलेल्या शीळेसारख्या टोचत राहतात. बाकी काही कुणी कुणाचे काही लक्षात ठेवत नाही.
चन्द्र.. आकाशात नुसता.. शांतपणे येवुन उभा राहतो. (यांत्रिकपणे???). तोही सवयीने नुसताच बघणे होते.. खुप चांदण्या "लावुन" घेतल्या इथे रूम मध्ये, रात्री टक्क डोळ्यांनी चांदण्या मोजणे सवयीने,प्रत्येक अणु रेणु शी नाते जोडण्याची,त्या कडुन मायेच्या अपेक्षेची सवय, जेव्हा जे वाटेल ते कराय्ची सवय , भलत्या वेळी भलते काही तरी करायची सवय,अंधारल्या शांत प्रदेशाची सवय,शांतता पोटाशी कवटाळुन दिनवाणे पणे आवाजाची वाट बघण्याची सवय .. !!जीव आक्रसत जातो प्रत्येक अनिच्छेने उचललेल्या पावलावर आणि असाच तो एके दिवशी संपुन जाइल छे,नाही होवु देणार नक्किच नाही, हिवाळ्यातली उजाड झाडे वसंतात धुमारे घेउन येतातच ना तसाच हा ऋतु जाइल! उत्तर काय हे शोधायचे नसते आपोआप सापडले तर ठिके नाहितर आपले आपणच तयार करायचे असते..
एक आख्खा हा समोरचा सायकामोरचा वृक्ष बनायला काय लागले असेल फ़क्त एक बी... एक त्याचीच पेशी.. तेव्हढीही नाही जवळ?, नक्किच असेल..पावलांना दिशेचे धुमारे फ़ुटायला हवेत.. उबेच्या चीझ चे आकर्षण कमी होवुन उन्हाची ओढ वाढली की सगळे प्रश्न सुटतात.अनिश्चिततेच्या वर्तुळाकडे दुर्लक्ष केले की निश्चिंत मनाने जगता येते स्वत: केंद्रबिंदु होवुन.....