वो जब याद आये......

कळुनही न कळल्यासारखे करत उगीचच शहाण्यासारखे वागत .....
खुप समजुतदार आणि लगेच खुप खुप वेड्यासारखे वागत....

ईतके की थोड्यावेळाने हसता हसता स्वता:चीच कीव यावी

....आणि न कळत डोळ्यात पाणी उभे रहावे.

व्याकुळ होवुन नुसतीच श्वासांची शांत रहाण्याची धडपड,

काहिहि न लपवता येणारा चेहरा लपवत भिरभिरत रहायचे.

स्वत:भोवती भिरभिरणा-र्या वार्यासोबत तो जो आठवणींचा गंध येत असतो

त्याला टाळत भिरं भि्रं होवुन जायचे....

आरशापुढे उभे राहुन गळ्यातला हुंदका अडवुन नजरेतल्या पाण्यात प्रतीबिम्ब बघत.......

मानेवर एक हलकासा सुगंधी श्वास अनुभवुन तीथुन काढता पाय घेतला तरी...

कुठुन तरी हळवी नजर पाठलाग करीत असल्याचे भास थांबत नाहीत

अजुन वा-र्यासोबत आलेल्या आठवणी परत गेलेल्या नसतात.... खरतर त्या जातच नाहीत कुठे!

प्रत्येक क्षणाला प्रत्येक श्वासाला हळवी सोबत करत जगण्याची आठवण देत रोज नव्या क्षणाला जोडुन येतात

आणि नव्या उत्कटतेने रोज भेटतात...