सुवर्णमध्य

तुझी झेप सुर्याकडे
आणि मला ओढ सावलीची...
तुझे डोळे... उंच कड्यावर
मला ओढ माझ्या हिरव्या डोंगरमाथ्याची..
तुला हवे सारे आकाश.. कवेत
मला माझी धरती माझ्या पुरती...
झेप घ्यावी तीथुन क्षणांपुरती..,
पंख असावे आकाशी आणि पाय जमिनीवरती
मग एक सुवर्णमध्य काढला आपण...
बांधले घरटे झाडावरती....
तिथुन तु गाठतोस रोज नवे आकाश,
वाट पाहते मी तुझी जेवणासाठी दुपारी..
वेळेवर येत नाहिस आता तरी
मी काही फ़ार मनावर घेत नाही..
घर आवरणे,फ़रशी पुसणे,भांडी घासणे..
मी कुठे कमी पडत नाही..!
साग्रसंगीत जेवण, संसाराची ठेवण
आता मी सुबक ठेवते...
तुझ्यासाठी घरटे सजवुन
दाणापाणी हवे ते आणुन देते...
तु केव्हाही येउ शकतो,
रिकामे घरटे पाहुन परतु शकतो..
म्हणुन मी वाट बघत बसते..
काल तुझा मोबाईल विसरलास..
मी देण्यासाठी...
तुझ्यामागे झेपावण्याचा प्रयत्न केला
भरारी तर दुर.. मला उडणे सुध्दा जमले नाही..!!
झेप घेणे उंचीकडे सवय राहीली नाही
मनातल्या मनात सराव करुनही उडायला जमले नाही,
practical difficulties वेगळ्या असतात..
कळणार नाही तुला म्हणायचास ना तु..
किती खर आहे..

उडण्याचे स्वप्न बघुन उडता येत नाही पण...
पंख आहेत हे विसरुन जगताही येत नाही...!!!